Ҷаноби Лю Лин ба кадрҳои зинаи миёна ва болоии ширкат дар бораи «сиёсат ва амалиёти лоғар» омӯзиши олиҷаноб дод. Идеяи асосии он аз он иборат аст, ки корхона ё коллектив бояд максади равшану дурусти сиёсат дошта бошад ва хар як кабули карор ва корхои конкретй дар атрофи сиёсати мукарраршуда ба амал бароварда шавад. Вақте ки самт ва ҳадафҳо равшананд, аъзоёни даста метавонанд тамаркуз кунанд ва бидуни тарс аз мушкилот ҳама чизро ба кор баранд; идоракунии сиёсат баландро муайян мекунад ва идоракунии мақсаднок сатҳро инъикос мекунад.

Мафхуми сиёсат «самт ва максаде мебошад, ки корхонаро пеш мебарад». Сиёсат ду маъно дорад: яке самт ва дигаре ҳадаф.

Самт асос аст ва метавонад моро дар самти муайян ҳидоят кунад.

Мақсад натиҷаи ниҳоӣест, ки мо мехоҳем ба даст орем. Ҷойгир кардани ҳадаф хеле муҳим аст. Агар расидан ба он хеле осон бошад, онро ҳадаф не, балки гиреҳ меноманд; вале агар ба даст наояду душвор бошад, онро максад не, балки орзу меноманд. Максадхои окилона чидду чахди якчояи коллективро талаб мекунанд ва ба онхо бо мехнати халол ноил шудан мумкин аст. Мо бояд ҷуръат кунем, ки ҳадафро боло барем, танҳо бо баланд бардоштани ҳадаф мо метавонем мушкилоти эҳтимолиро дарёбем ва камбудиҳоро сари вақт ислоҳ кунем; мисли кӯҳнавардӣ барои баромадан ба теппаи 200-метра нақша кашидан лозим нест, танҳо ба он баромадан лозим аст; агар шумо хоҳед, ки ба кӯҳи Эверест бароед, онро иҷро кардан мумкин нест, агар қувваи ҷисмонии кофӣ ва нақшаи бодиққат мавҷуд набошад.

Бо самт ва ҳадафи муайяншуда, боқимонда он аст, ки чӣ тавр шумо ҳамеша дар самти дуруст ҳаракат мекунед, инҳирофҳоро чӣ гуна бояд сари вақт ислоҳ кард, яъне барои амалӣ шудани сиёсат ва ҳадафҳо кадом усулро истифода бурдан, окилона ва амалӣ будани тарҳи системаро таъмин кардан аст. Имконияти ба амал баровардани он хеле зиёд мешавад.

Идоракунии амалиётии ҳадафҳои сиёсат аслан аз он иборат аст, ки ба корхона иҷоза диҳад, ки системаи идоракуниро тарҳрезӣ кунад, то амалӣ шудани ҳадафҳои корхонаро таъмин кунад.

Барои хуб кор кардан дар ҳама чиз истеъдодҳо асос мебошанд; фарҳанги хуби корпоративӣ метавонад истеъдодҳоро ҷалб ва нигоҳ дорад; инчунин метавонад истеъдодхоро аз дохили корхона кашф ва тарбия намояд. Қисми зиёди сабаби миёнарав будани бисёр одамон дар он аст, ки онҳо онҳоро ба ҷои мувофиқ нагузоштаанд ва бартариятҳои онҳо ба кор андохта нашудаанд.

Маќсадњои сиёсати корхона бояд ќабат ба ќабат таќсим карда шуда, њадафњои калонро мувофиќи сатњ ба маќсадњои хурд таќсим намуда, то сатњи ибтидої фаро гирифта шаванд; бигзор хама максадхои хар як сатх, аз чумла максадхои ширкатро донад, якдигарро фахманд ва розй шаванд, Бигзор хама фахманд, ки мо як чамъияти манфиатдорем ва мо хама обод мешавем ва хама зиён мерасонем.

Системаи идоракунии амалиёт бояд дар ҳар вақт аз чаҳор ҷанбаи зерин тафтиш карда шавад: оё он амалӣ карда мешавад, иқтидори захираҳо кофӣ аст, оё стратегия метавонад амалисозии ҳадафро дастгирӣ кунад ва оё стратегия самаранок татбиқ карда мешавад. Мушкилотҳоро ҷустуҷӯ кунед, онҳоро дар вақти дилхоҳ ислоҳ кунед ва инҳирофҳоро дар вақти дилхоҳ ислоҳ кунед, то дурустӣ ва самаранокии системаро таъмин кунед

Системаи амалиётӣ инчунин бояд мувофиқи давраи PDCA идора карда шавад: ҳадафҳоро баланд бардоред, мушкилотро кашф кунед, осебпазириро ислоҳ кунед ва системаро мустаҳкам кунед. Раванди дар боло зикршуда бояд ҳама вақт ба таври даврӣ анҷом дода шавад, аммо ин як давраи оддӣ нест, балки дар давра боло меравад.

Барои ноил шудан ба ҳадафҳои сиёсат, идоракунии ҳаррӯзаи иҷроиш зарур аст; на танҳо ҳадафҳои сиёсат бояд ба назар гирифта шаванд, балки усулҳои систематикие, ки дар атрофи татбиқи ҳадафҳои сиёсат қабул карда мешаванд, инъикос карда шаванд. Яке аз он иборат аст, ки ҳамаро дар ҳар лаҳза ба дастуру ҳадафҳо таваҷҷуҳ кунанд ва дигаре ин аст, ки барои ҳама осон кардани инҳирофҳо дар ҳар лаҳза ва ҳар лаҳза дуруст кардани дурустӣ, то барои иштибоҳҳои беназоратӣ баҳои гарон надиҳанд.

Ҳама роҳҳо ба Рум мебаранд, аммо бояд роҳе бошад, ки наздиктарин ва кӯтоҳтарин вақти расидан аст. Идоракунии амалиётҳо кӯшиш мекунад, ки ин миёнабурро ба Рум пайдо кунад.